Rozdzial I

– A teraz spróbuj znaleźć sobie kogoś do towarzystwa na zewnątrz! – wrzasnął karczmarz, wyrzucając rudowłosą dziewczynę z lokalu. – I ani mi się waż tu pokazywać. To porządna knajpa!

Wyproszona z gospody Illythea była bardziej niż wściekła, ale nie powiedziała nic, czekając, aż drzwi zostaną za nią zatrzaśnięte. Nie musiała długo milczeć.

Ruszyła wąską drogą w stronę wyschniętego koryta rzeki Drev, sama nie wiedząc po co właśnie tam. Skoro i tak nie miała gdzie wracać, pozwoliła, by los wybrał dla niej drogę. Los? Od czasu kiedy straciła te wszystkie rzeczy, które posiadała, a które dla normalnego człowieka nie znaczyłyby prawie nic, dostrzegła, że musi istnieć coś, co kieruje jej życiem. Sama nie byłaby przecież w stanie zepsuć go aż tak. Jednocześnie nie mogła to być siła zbyt dobra, zbyt zła, a przede wszystkim – zbyt inteligentna. Los był wygodnym terminem.

Gdy próbowała doprowadzić do ładu roztrzepane podczas przepychanek loki, poczuła nieprzyjemny zapach. Przytknęła wierzch dłoni do nosa. Piwo. Skrzywiła się na samo wspomnienie karczemnej bójki, podczas której nie zdążyła uchylić się przed nadlatującym kuflem.

Dotarłszy nad Drev, usiadła na jednym z licznych pomostów i spojrzała na tę odrobinę lśniącej wody gdzieś na dnie fosy, która pozostała po obfitej niegdyś rzece, odbijającą niskie, pomarańczowe niebo o zachodzie. Od zawsze lubiła te jaskrawe kolory: czerwień krainy i brąz budynków, wymieszane z ognistymi refleksami słońca. Uwielbiała siedzieć i patrzeć na to wszystko, bo ciepło otaczających barw było jedynym, jakiego zaznała w życiu. Bo ciepło równało się bezpieczeństwu. Bo tak bardzo brakowało jej poczucia owego bezpieczeństwa w całej Drithenii.

Słońce nad wyschniętą rzeką powoli zachodziło i był to już najwyższy czas na powrót do domu, ale Illythea nie miała się gdzie podziać. Nie dziś. Dziś nie miała siły nawet na to, żeby przejść choćby kawałek miasta w poszukiwaniu noclegu. Zeskoczyła z pomostu na ciemniejący w cieniu piach. W nocy wichry nie wieją, pomyślała, układając się wygodniej na zboczu od dawna niespełniającej swych funkcji fosy. W nocy jesteś bezpieczna, Illa.

Od równie dawnego czasu nikt poza nią samą jej tak nie nazwał.

***

– A ty, Złotko, gdzie się znowu wybierasz? – Trzecia żona Lotrikosa Wyrte znowu zatrzymała go, gdy wychodził. Nieważne. Naprawdę nieważne było to, gdzie wychodził. Ciągle była przekonana, że mąż ją zdradza.

– Na patrol. – Wzruszył ramionami. Lotrikos Wyrte był prawie pięćdziesięcioletnim weteranem niekończących się walk na granicy między Trenssą - w której centrum leżała Drithenia – i jeszcze gorętszymi terenami Ynseraty, gdzie nawet wojownicy chodzili w niepełnych strojach. Po dwudziestu jeden latach udanej służby na rzecz ojczyzny i przejściu w stan spoczynku, Lotrikos, nie wiedzieć czemu, został ukarany trzema nieudanymi małżeństwami. 

– Czyżby…? – Jego żona, o paręnaście lat młodsza Utennanka, wyglądała w tamtej chwili, jakby zamierzała zaraz odkryć wszystkie jego nieistniejące kłamstwa. Być może miała nawet w pogotowiu jedno z tych diabelskich narzędzi kuchennych. Lotrikos obejrzał jej ręce. Nie miała.

– Spieszę się. Na razie, kochanie. – Przełknął jakoś gorzki uśmiech cisnący się na usta podczas każdorazowego wypowiadania słów, w które sam nie wierzył, i odwrócił się. Dziś naprawdę szedł w kierunku najbliższego posterunku, by „chronić świat przed niebezpieczeństwami dnia i nocy”, jak mawiali generałowie szkolący przyszłych strażników. Tymczasem, jak w każdym innym mieście, czy to w porze wojny, czy pokoju, była to najbardziej parszywa robota, jaka mogła się człowiekowi trafić. Ale przynajmniej można było pograć w fevrry…

***

– Nie, ta nie. Widziałeś kiedyś, jak wyglądają narodowe barwy Heveran? – Jasne oczy władcy patrzyły na swego sługę z nieukrywaną pogardą.

– Tak jest, Wasza Wysokość.

– No, i jak wyglądają?

– Pomarańczowy i niebieski, przeplatane szmaragdem. 

– A powiedz mi jeszcze, mój doradco, czy my mieszkamy w Heverze?

– Nie – mężczyzna zawahał się przez chwilę. – Oczywiście mieszkamy w Trenssie.

– To czemu przynosisz mi strój w barwach innego narodu?

– Wybacz, Wasza Wysokość. Nie zauważyłem tego. Ale to da się przyciemnić. Z koloru pomarańczowego zrobi się krwistą czerwień, a z błękitu…

– Nic nie będziesz przyciemniał, Kneraz – uciął władca, machając berłem tak, jakby chciał odstraszyć rozwścieczone osy. - Każ uszyć nowe szaty.

– Ale Panie, zostały dwa dni… Krawiec sobie z tym nie poradzi…

– To znajdź innego. – Król Aderan III nie zwrócił uwagi na wyraz twarzy swego sługi, doradcy w sprawach ubioru i innych, w większości mniej znaczących rzeczy. – Co tak stoisz, Kneraz? Zejdź mi z oczu i pisz ogłoszenie, szybko. Do jutra chcę mieć nowego krawca, najlepszego w Drithenii, albo i dalej, jak trzeba.

– To niemożliwe, mój Królu.

– To ja wiem, co jest możliwe, a co nie. Wywieś ogłoszenia, zamieść tam obietnicę solidnej nagrody. Jak się będą targować, zgodzisz się na wszystko, ale wypłata po wykonanej robocie. Możesz tam wpisać jeszcze stałą pracę dla zwycięzcy, jeśli chcesz. Któraś z księżnych na pewno będzie zadowolona. Już.

– Tak jest, mój Panie. – Mężczyzna już ukłonił się i zwrócił do wyjścia, gdy usłyszał jeszcze parę słów króla.

– I jeszcze coś, Kneraz, dopisz pod tym ogłoszeniem prośbę o złapanie demonów. Obiecaj pięć tysięcy tsnerów za każdego. Wkurzają mnie te burze. Nawet wyjść na zewnątrz nie można.

– Ale…

– To nie jest twoje zmartwienie, Kneraz. Każ je złapać. – Król odwrócił głowę w zamyśleniu, spoglądając błękitnymi oczyma na kolorowe witraże w sali tronowej. – Czymkolwiek by się okazały.

– Tak jest – odparł cicho. Wiedział już oczywiście, że próba złapania demonów będzie dopiero początkiem problemów – nie tylko władcy, ale także całego państwa. I cóż on mógł zrobić w tej sprawie?

– To wszystko, możesz odejść.

Ach, tak. Po prostu odejść.

***

– Ten idiota wyobraża sobie, że jest nie wiadomo kim! – warknął głośno Kneraz, wchodząc do pomieszczeń dla wykonawców wszelkich zachcianek Jego Królewskiej Mości.

– Bo jest – odpowiedział mu z oddali głos zduszony przez kamienne ściany. Kilka osób pracowało tu nad nic nie wartymi i bezsensownymi rzeczami, których zażyczył sobie król: nad kwiatami pachnącymi innertem – słodkim i mocnym alkoholem; nad złotą tarczą wysadzaną na zmianę muszlami plenita – wyjątkowo paskudnego ślimaka, żyjącego pod ziemią w fosie, i skorupami po owocach miretu – drzewa kwitnącego raz na dziesięć lat, a także nad wielką poduszką w kształcie kukurydzy o kolorze, który władca nazwał gumigutowym. Najtrudniejszym zadaniem, jak się okazało, było dowiedzenie się, co to właściwie za barwa.

– No tak, no tak, Jersen. A ty jak zwykle po jego stronie – westchnął Kneraz, kiedy zobaczył swego starego przyjaciela. Poznali się tu, na dworze, jeszcze za czasów Xanffresa IV, zmarłego niedawno ojca obecnego króla, którego śmierć - jak większość sług - obaj przyjęli z ulgą. Jak się okazało, krótkotrwałą, ponieważ szybko wyszło na jaw, że wraz z genami ojciec przekazał synowi także niewiarygodny talent do komplikowania życia ludziom żyjącym obok niego.

 Kneraz był niższego pochodzenia niż Jersen, ale to właśnie na niego spadł przywilej zajmowania się zachciankami władcy. Niedługo później wszyscy zauważyli, że młody król ma więcej głupich pomysłów niż niejeden dziesięciolatek, i zaszczyt usługiwania mu okazał się bardziej niż wątpliwy. Jersen wybrał sobie chyba jeszcze gorszą robotę: zajmował się wytworzeniem królewskich pierdół tu, na dole, pod zamkiem, w podziemiach. 

W rękach trzymał coś, co wyglądało na fioletowy strączek groszku, a na jednym z końców miało kolorowe frędzelki. Kneraz wiedział, że w pracowni obok jest jeszcze koło setki takich samych strączków, wykonanych z jakiegoś podejrzanie miłego w dotyku materiału. Aderan III kazał urządzić komnatę dla swej ciotki, która kochała ogrody warzywne i fiolet we wszystkich jego odcieniach: wymyślił, żeby obwiesić pluszowymi groszkami wszystkie jej pokoje. Nikt niestety nie wiedział po co.

Powinna wrócić z podróży jeszcze przed uroczystością, na którą strój miał uszyć nowy krawiec. Starego należało chyba wyrzucić... Prawda?

– W końcu jest królem. Cokolwiek by chciał, i tak musimy mu to dostarczyć. – Jersen oparł się o stół stojący niedaleko. – Co wymyślił tym razem?

– Wdzianko mu się nie podoba – odburknął Kneraz. – Trzeba znaleźć krawca do jutra. 

– A tyle mi zajęło znalezienie odpowiedniego futerka... – westchnął i otarł niewidzialną łzę.

– Możesz się wypchać tym futrem, Jersen. Tylko znajdź mi nowe. Na jutro.

– Zapomnij. Kupiec wyjechał wczoraj do Clavinyi.

– Świetnie – warknął zły zarówno na króla, na krawca, na handlarza, jak i na samego siebie, że nie przypilnował wszystkiego wcześniej. – W takim razie idę pisać to pieprzone ogłoszenie. – Kneraz skierował się do wyjścia. Już otworzył drzwi i postąpił krok naprzód. Wszedł na pierwszy stopień i miał iść dalej, ale jego oczom ukazała się tkana światłem dochodzącym zza rogu niewyraźna postać. Zbliżała się szybko, obijając się o ściany. Zeskakiwała niezgrabnie o dwa i trzy stopnie. Przyglądał jej się ułamek sekundy. Zanim zdążył zareagować, lądował już twardo na ziemi. Z kolorową zjawą na swoim brzuchu. – Neter? Złaź ze mnie, zboczeńcu! – wrzasnął.

Jersen, ku swemu zadowoleniu, oglądał zaistniałą sytuację z bezpiecznej odległości.

– Co się stało, Neter? I czemu cały jesteś upaćkany farbą? – spytał. Młody chłopak wstał i pomógł podnieść się obolałemu Knerazowi. Wybąkał słowa przeprosin i spojrzał na tupiącego nogą Jersena. To jemu musiał się do wszystkiego przyznać. Przede wszystkim do tego, dlaczego jego ubrania były zalane różowym i niebieskim barwnikiem. Westchnął ciężko, spuszczając wzrok.

– Wiesz, mistrzu, o tym wielbłądzie… – Jersen zmrużył oczy. – On uciekł.

– Jakim wielbłądzie? – Kneraz wiedział, że lepiej byłoby dla jego zdrowia psychicznego, gdyby nie zapytał. Jersen odłożył groszek na półkę z wyjątkową delikatnością.

– Nie było cię wczoraj. Król kazał przefarbować jednego z wielbłądów na jakieś szalone kolory, bo zwykły mu się znudził. – Kneraz wzruszył ramionami, spoglądając na stworzoną niedawno przez jego przyjaciela klepsydrę, w której zamiast piachu przesypywało się pierze – kolejny bezsensowny pomysł władcy.

– Mówiłem, że to idiota.

⚜ NASTĘPNY ROZDZIAŁ ⚜

------------------------------------------------------- 

Dużo nowych nazw, dużo dziwnych słów – mam nadzieję, że nikogo to nie przytłoczyło. Mało się na razie dzieje i myślę, że kolejny rozdział także pełen będzie przedstawień, choć nie aż tak szczegółowych.

Za wszystkie opinie, pomysły i komentarze o przysłowiowym niczym serdecznie dziękuję. Każdy z nich czytam uważnie przynajmniej dwa razy i trzymam tuż pod sercem, żeby przypadkiem mi nigdzie nie uciekł.

Wiele osób pytało mnie, czy na pewno to czytelnik ma panować nad fabułą, czy nie lepiej byłoby, gdybym tylko zadawała pytania o konkretne fakty. Nie mam nic ani przeciw pierwszemu (takie było główne założenie), ani przeciw drugiemu, bo taki też miałam zamiar.

Główne pytanie to oczywiście fabuła. Jeśli ktoś ma w głowie jakiś pomysł na temat tego, co ma być dalej, zapraszam do podzielenia się nim. Co prawda mam wymyślony plan rozdziału drugiego (a jakże! – muszę mieć, jeśli wam nie chciałoby się myśleć), ale z chęcią zmienię go dla kogoś z was.

Propozycję Gala Anonima o opętaniach przemyślałam sobie dogłębnie. Samego założenia - znikania - nie mogę zmienić, bo musiałabym naprostować prolog do nowej idei, ale dodam wątek na temat przez czytelniczkę zaproponowany. Myślę jednak, że to nas czeka dopiero za parę rozdziałów.

Kolejne ważne pytanie: czym ma być uroczystość Umniejszenia? To ważne wydarzenie - choć nie wiem jeszcze z jakiego powodu - dlatego liczę na waszą inwencję twórczą. Ktoś ciekawy, co to takiego fevrry, o których myśli Wyrte, wychodząc z domu? Może sami mi na to pytanie odpowiecie? Ma to być gra popularna wśród wszystkich, tak jak u nas karty, warcaby, czy inne chińczyki. 

Może ktoś z was nie będzie miał co robić w szkole. Zachęcam więc do przemyślenia sprawy  durnych projektów króla Aderana (generowanie głupich pomysłów to przecież specjalność naszych szkół): przykłady mieliście w rozdziale – może to być praktycznie każda rzecz, odbiegająca od normy w ten irracjonalny sposób. Wszystkie propozycje przyjmuję, wierząc, że ich bezsensowność przyda się temu opowiadaniu. Miło byłoby, gdyby owe rzeczy wywoływały mimowolny uśmiech na twarzy mojej i waszych. 

Zachęcam do dyskusji w komentarzach: do dyskusji ze mną, ale także między sobą - kto wie, może z dwóch pomysłów stworzycie jeden wspanialszy? Zdaję sobie sprawę, że pod notkami może z tego powodu panować bałagan, ale - jak mówią, geniusz ogarnia chaos. Jestem otwarta na propozycje.

To, co akurat dzieje się u mnie, widać na górze po prawej (czy aby na pewno prawa...?) w aktualnościach. Stąd najłatwiej dowiecie się, kiedy rozdział i dlaczego jeszcze nie teraz.

Ach, i serdeczne kondolencje dla tych, którzy zaczęli wczoraj rok szkolny. Myślcie o mnie na polskim.