Rozdzial V

Lyth był mężczyzną przystojnym, choć może bardziej pasowałoby tu stwierdzenie, że był… ładny. Tęczówki miał jasne, choć nikt nie wiedział dokładnie, jakiego właściwie były koloru: niebieskie, zielone, może coś pomiędzy. Delikatne włosy sięgały ramion, były przycięte i wycieniowane zgodnie z panującą modą, choć jego strój nie wskazywał na posiadanie dużych zasobów pieniężnych. Wzrostu był raczej średniego, ani wysoki, ani specjalnie niski, chociaż przy innych mężczyznach wydawałby się drobny.

Sam nie wierzył do końca w to, że właśnie znalazł się na zamku, w samym centrum Drithenii, w jej sercu. Oczywiście ominięcie śpiącego strażnika przy bramie nie było wyzwaniem, ale czy faktycznie powinien wchodzić dalej bez pozwolenia? Nie mógł przepuścić takiej okazji. Nie mógł.

Co jakiś czas mijał snujących się po korytarzach służących, ale wszyscy byli zbyt zajęci, żeby poświęcić mu chociaż odrobinę uwagi. Może to i dobrze? Gdyby ktoś spytał, co tu robi, musiałby się przyznać, że wszedł nieproszony. A w ten sposób mógł spełnić jedno ze swoich dawnych marzeń: zwiedzić siedzibę władcy.

W miarę mijającego czasu, kiedy szedł kamiennymi korytarzami, wydawało mu się, że stawały się z kroku na krok coraz szersze, jaśniejsze, piękniejsze. Miłośnik architektury z pewnością miałby tu co podziwiać, ale Lyth nie był tego rodzaju człowiekiem. Czytał, bo tak było łatwiej żyć, a jedyne obrazy, na które spoglądał, były mapami. Czasem bardzo odległych terenów. Poza tym sztuka jako taka go nie obchodziła. Mimo to złocone ramy malarskich dzieł na ścianach sprawiły, że serce Lytha zabiło mocniej. Gdzieś niedaleko musiał mieszkać sam król!

Chrzęst zbroi. Kroki.

Co teraz?

Wnęka w ścianie nie pomieściłaby normalnych rozmiarów mężczyzny, ale Lyth miał szansę schować się tam przed oczami straży. Wpasował się między cienie, wciągając brzuch najbardziej, jak się tylko dało.

Miecz kołatał się u pasa, uderzając miarowo o opancerzone udo. Strażnik przeszedł nieopodal wolnym krokiem, nie rozglądając się na boki. Taka praca musiała być naprawdę nudna, a jednocześnie bardzo męcząca.

Kiedy przeszedł, Lyth upewnił się dwa razy, czy nie słyszy już żadnych dziwnych dźwięków, po czym wyszedł z wnęki i łapczywie zaczerpnął powietrza. Skierował się we wcześniej obranym kierunku, ku wielkim, otwartym, zdobionym drzwiom. Przeszedł przez nie ostrożnie, uważnie nasłuchując.

Znowu kroki. Tym razem za nim. 

Biegnij! – krzyknął sam do siebie w myślach. Puścił  się pędem przez wielką salę, wypadł do kolejnego korytarza. Zbroja wydawała dźwięki zbyt wyraźne, zbyt częste. Strażnik go gonił. Lyth musiał szybko coś wymyślić.

Serce kołatało wściekle, powietrze znikało wpół oddechu.

Skręcił raz i drugi. Niewykonalnym byłoby  teraz zawrócić. 

W kolejnym korytarzu nie było świateł, chłopak prawie przewrócił się na śliskiej posadzce, gdy przejście ostro zakręcało.

Drzwi. 

Straż.

Koniec korytarza.

Koniec wolności.

Jeśli go zatrzymają, będzie po nim.

Przejście. Zamknięte przejście.

Wejść, nie wejść, wejść, nie wejść…

Krzyki, szczęki mieczy.

Lyth chwycił wielką, mosiężną klamkę i pchnął silnie drzwi.

Kiedy już od wewnątrz próbował je zamknąć, słyszał jeszcze głosy nakazujące zatrzymanie się. Nabrał głośno powietrza i przez chwilę oddychał ciężko, spoglądając w podłogę z pięknego, jasnego drewna: inną niż wszystkie na zamku. Kawałek dalej zaczynał się szyty złotem dywan. Lyth podniósł wzrok. Jedynym źródłem światła w ogromnej komnacie był kominek.

Ktoś próbował zdusić zbyt szybki oddech, zaszeleściły jedwabie.

Za Lythem zaskoczył zamek drzwi, które właśnie się domknęły. Bezwładnie oparł się o ich zimne drewno, gdy zobaczył scenę przed sobą.

-Wasza Wysokość…

***

-Myślicie, że lubię was widywać, robaczki? – Torisov aż zgrzytnął zębami na to przepełnione jadem pytanie. – Nie, nie lubię. Ale lubię, kiedy odwalacie robotę za mnie. – Isteryd rzuciłby się na niego z wyzwiskami, gdyby jeden z kolegów nie złapał go za ramię i nie pociągnął do tyłu. 

-Co tym razem, ty kret… o, ciasteczko. – Torisov podziękował spojrzeniem Lotrikosowi za w porę wyciągnięte kryzysowe ciastko. Isteryd niemalże zapomniał o świecie, biegnąc w stronę słodyczy, a generał Branter kontynuował swój wywód:

-Musicie dzisiaj zrobić obchód nad rzeką. Ktoś sprzedaje tam niltheę. Znaleźć i przyprowadzić do mnie. Macie trzy godziny.

-Ale, generale, z całym szacunkiem – wtrącił Maenne, poprawiając okulary. - Zaraz settara.

Brzuch zafalował w rytm jego śmiechu.

-Śpieszcie się – skomentował krótko, po czym wyszedł i zatrzasnął za sobą drzwi najgłośniej, jak tylko umiał.

Torisov stał przez dłuższą chwilę z założonymi na kark rękoma, spoglądając na miejsce, w którym przed chwilą stał jego zwierzchnik.

-I co z tym robimy? – spytał po chwili Lotrikos.

-Zignorujemy tego idiotę i zrobimy to, co mieliśmy. On poczeka – burknął Isteryd, zjadając kolejną część słodyczy pozostałych z ubiegłodniowej budowy Maenne.

-Dobra – Torisov jakby wyrwał się myślami z dalekiej krainy, do której zawędrowały. – Skoro mamy coś załatwić nad rzeką i zrobić też swoją robotę, to chyba można to jakoś połączyć. Kupiec na pewno zwinie się przed settarą, więc najpierw musimy go zatrzymać, a potem możemy oddać się pracy prawdziwie zarobkowej.

-Jak dla mnie może być – Isteryd pochrupał obojętnie. Okruszki spadły na krótką brodę.

-Świetnie. Zabieraj herbatkę, Wyrte. Czas na plan.

***

Lyth nie wierzył własnym oczom. To, co zobaczył, przechodziło ludzkie pojęcie. I nie tylko ludzkie, jak zwykła mawiać jego ciotka.

Król Aderan III ubierał się właśnie po przerwanych przez nieproszonego gościa rozkoszach, którym się oddawał – i oddawałby się dalej, gdyby nie ta nieoczekiwana wizyta. Nic nie byłoby w tych zabawach złego, ani dziwnego: oczywiście, że nie. Gdyby nie to, że w pięknym łóżku z dziesiątkami poduszek na nim i dookoła, leżał nagi mężczyzna. Niewątpliwie przystojny i o wspaniale wyrzeźbionej sylwetce. Ale to wciąż był mężczyzna.

Lyth teraz już zdawał sobie sprawę z tego, że nie trzeba było wchodzić do zamku i że nie należało uciekać przed strażą. Wszyscy wiedzieli, jak durne pomysły mógł mieć król, gdy się zdenerwował. Tym razem  - oprócz tego, że ktoś wtargnął do jego komnat niepowołany – poznał także, jak się w owej chwili wydawało, niewygodną prawdę.

Król był mężczyzną wysokim, o szlachetnych, błękitnych oczach  i gęstych, krótkich blond włosach. Mimo braku jakichkolwiek ozdób, każdy, kto spojrzałby w tej chwili na niego, wiedziałby, że jest dobrze urodzony. Ta pewność siebie bijąca z oczu, ta ignorancja dla świata wyrażana w każdym najdrobniejszym geście. Powoli zakładał białą koszulę.

Stal uderzyła w drzwi parę mocnych razy.

-Wasza Wielmożność! Musimy wejść i wyciągnąć stamtąd intruza!

-Zaczekajcie! – odkrzyknął sam król, lustrując gościa od stóp do głów. Bez broni, bez biżuterii. Co też mógł tutaj robić? – Sam się nim zajmę – dodał jeszcze, a na usta wstąpił niezrozumiały uśmiech. Lyth był pewien, że zaraz umrze. Znając króla, mogło go jednak spotkać coś znacznie gorszego od śmierci.

-Kim jesteś?

-Mam na imię Lyth, Panie – odparł, przełknąwszy głośno ślinę. Klatka piersiowa bolała od zbyt mocnych uderzeń zmęczonego serca.

-Lyth… Co cię tu sprowadza? – I co właściwie miał odpowiedzieć? Przyznać się? Czy może udawać pomyłkę? Zresztą, to nie miało już znaczenia. I tak widział za dużo.

-Ciekawość – odparł odważniejszym nieco głosem. Król pokiwał głową, zapinając ostatni guzik koszuli. Uśmiechnął się niewyraźnie. Co rodziło się właśnie w jego głowie, nie sposób było odgadnąć.

-I co teraz zamierzasz?

Nie spodziewał się takiego pytania. Był przekonany, że to jego ostatnie chwile. Nie odpowiedział.

-Widzisz – zaczął władca, odwracając się od niego i podchodząc do kominka. Usiadł na wielkim, miękkim fotelu obok. – Zdaje się, że nie mogę cię stąd wypuścić, nie mając pewności, że nie powiesz nikomu o tym, co widziałeś.

Gdzieś spomiędzy pościeli spoglądała na niego anonimowa para oczu.

-Podejdź – nakazał Aderan. – Usiądź koło mnie.

Nogi były ciężkie, jakby ktoś przywiązał do nich ołowiane kule. Podszedł wolno, starając się nie dać po sobie poznać, jak bardzo jest zdenerwowany.

-Zadam ci teraz ważne pytanie – zaczął władca, wpatrując się w tańczący ogień. Wyglądał poważnie, rysy miał nadzwyczaj szlachetne. Nie było tego widać na wystąpieniach, gdy był ubrany w swoje pstrokate szaty, obwieszony biżuterią. Ogień buchnął złowieszczo. – Wolisz umrzeć, czy żyć tutaj, na zamku?

Oczy Lytha otworzyły się na to pytanie tak mocno, że miał wrażenie, iż zaraz wypadną z oczodołów. Cóż to za pytanie?

-Nie, nie, zaczekaj – Aderan urwał nierozpoczętą jeszcze odpowiedź. – To nie taki łatwy wybór, jak ci się wydaje. Ja oczywiście zaryzykowałbym, pozwalając ci żyć. Właściwym byłoby cię po prostu zabić. Ale – władca odchylił się w fotelu i spojrzał kątem oka na przybyłego. – Ale myślę, że mam już wobec ciebie plany. Tak. Tak. Tak… - Król przymknął powieki, zastanawiając się nad czymś. – Finnate, ubieraj się. 

Lyth starał się nie patrzyć w tamtą stronę; uciekł wzrokiem do płonącego drewna, jedynej rzeczy w pomieszczeniu, która mogła skupić jego spojrzenie. Władca także patrzył w tamtą stronę. Za nimi szeleściły drogie materiały, po chwili zastukały obcasy.

-Widzimy się wieczorem – rzucił krótko ubrany już mężczyzna, po czym przeszedł do jednej z dalszych komnat. Minutę później dało się słyszeć zamykane ostrożnie drzwi. Widocznie król miał dla siebie jakieś inne przejścia niż te, którymi chadzała służba. Milczał przez moment.

-No dobrze, mój drogi przyjacielu – kontynuował, podnosząc się z fotela – coś każe mi zostawić cię przy życiu, więc tak właśnie zrobię. Sam nie wiem czemu… - Przyglądał się długo swemu dziwnemu gościowi. Zbyt długo. Tak, jak przygląda się pięknym obrazom, wspaniałym rzeźbom. – Oczywiście nie ma nic za darmo – uśmiechnął się prawie przyjaźnie. – Ja cię oszczędzę, ale ty, mój chłopcze, musisz obiecać mi całkowite milczenie w wiadomej sprawie oraz jeszcze jedną, ważną rzecz. – Chłopak milczał, nie mogąc wykrztusić słowa. – Nigdy, przenigdy nie spróbujesz opuścić zamku. Zostaniesz tu na zawsze.

***

Torisov po uprzątnięciu stołu ochoczo zabrał się do rozkładania mapy całej Drithenii i szkicowania kolejnych etapów planu na dzisiejsze popołudnie.

-Myślę, że powinniśmy zacząć nad rzeką. W końcu i tak mamy tam robotę. Poza tym jest tam sporo miejsc w których można byłoby się zaszyć i czekać…

-Zaczekaj, Tori – przerwał Lotrikos, po czym kontynuował, puszczając mimo uszu uwagę „nie mów tak do mnie”. – Skoro mamy zgarnąć kupca, to przecież trzeba będzie go odstawić do Brantera jeszcze przed burzą. – Torisov zacisnął usta i pokiwał głową.

-Racja, racja. W takim razie musimy to załatwić jak najszybciej. Jak tylko skończymy planować.

-Swoją drogą – wtrącił Isteryd, machając herbatnikiem – wydaje mi się, że jeśli chodzi o polowanie, powinniśmy się skupić na jednym miejscu, a nie biegać w tę i we w tę. 

-To prawda – potwierdził Wyrte, krusząc nad mapą jednym z wczorajszych ciastek. – Tak na pewno będzie bezpieczniej. - Maenne dalej nie mógł uwierzyć, że jego słodka cytadela jest właśnie konsumowana. Siedział w rogu i pojękiwał żałośnie, raz po raz spoglądając za okno.

-Skoro tak, dobrze – Torisov opadł na krzesło obok stołu. – Teraz powiedz, jak właściwie mamy zamiar złapać takiego demona, hm? 

-Zakładając, że w ogóle któryś z nich będzie chciał się nam pokazać… - westchnął Lotrikos. – Proponowałbym najpierw zastanowić się, jak się przed nimi bronić. Nie wiemy ani jak wyglądają, ani czego się po nich spodziewać, więc planowanie łapania trochę mija się z celem.

Na dłuższy moment w pomieszczeniu zapadła cisza, przerywana tylko świstami powietrza za oknem. Niebo jakby się przyciemniło, ale pomiędzy chmurami widać było nadal gorące, niemalże czerwone światło. Wśród ciszy coś zaczęło miarowo uderzać o drewnianą podłogę. Kap, kap, kap. Trzech przyjaciół odwróciło się w stronę, z której po chwili zaczął dobiegać także cichy szloch.

Maenne siedział z rękoma oplecionymi wokół kolan, a smutne oczy za wielkimi szkłami miał całe czerwone.

-Ej, Maenne – zaczął Torisov, spoglądając z niedowierzaniem. Chociaż, w sumie… Działy się tu już różne rzeczy, więc dlaczego dorosły facet niemiałby płakać z tak błahego powodu? Całkiem normalne. Prawie. – Nie płacz, kupię ci nowe ciastka.

Maenne zaszlochał jeszcze głośniej i odwrócił wzrok do okna.

-Nie o to chodzi – wydusił w końcu. Chyba poczuł nieme pytanie zawisłe w powietrzu i po dłuższej chwili dokończył: - Myślałem, że idziemy na konkurs krawiecki.

***

-Jesteś, Alledre –  mruknął król. Kneraz od razu zauważył, że ten był wyjątkowo zadowolony. Siedział rozparty w fotelu w swoich apartamentach, obok niego stał niewysoki, jasnowłosy chłopak, lat może dwadzieścia, może trochę więcej. Nie wyglądał na szlachcica.

-Słucham, Wasza Wysokość. – Przed chwilą przyprowadzili go tutaj dwaj strażnicy, których posłał król, a którzy stali teraz po obydwu stronach otwartych na oścież drzwi.

-To twój nowy przyjaciel i współpracownik – podbródkiem wskazał swego gościa. – Dasz mu nowe ubrania, żeby wyglądał jak człowiek oraz komnatę, w której będzie mu… dobrze. – Kneraz był wyraźnie zaskoczony. Kim mogła być ta tajemnicza postać, patrząca się na niego jasnymi oczami? – Lyth, zostaw nas na chwilę. – Młody mężczyzna drgnął, gdy wywołano jego imię. Zaskoczony skierował się do wyjścia. Kneraz machnął porozumiewawczo ręką, a jeden ze strażników zamknął drzwi za wychodzącym chłopakiem. Król Aderan przerwał milczenie:

-Masz pilnować go jak swojej kobiety: nie pozwolić uciec, a jednocześnie być miłym. Spełniać pieniężne zachcianki, odpowiadać na pytania, trzymać przy sobie. Zrozumiałeś? – Władca patrzył na niego wyczekująco, a Kneraz próbował dopasować jedno do drugiego i chociaż połowicznie zrozumieć, skąd wziął się przybysz, co tu robi i właściwie, czemu królowi aż tak zależy na jego wygodzie.

-Mogę zadać pytanie Waszej Królewskiej Mości?

-Pytaj.

-Kto to właściwie jest? I w czym mamy współpracować? – Król odwrócił wzrok, ale Kneraz widział, że przez jego głowę przeleciały nagle dziesiątki myśli. Jakby nie chciał czegoś powiedzieć, jakby chciał to zachować dla siebie. Podwładny już wiedział, że król nie powie mu całej prawdy.

Z tego mogą być same kłopoty.

Nie miał śmiałości poganiać swego pana, ale ten, jakby nigdy nic, odpowiedział nagle nadzwyczaj pewnie, zupełnie jakby był przekonany co do prawdziwości tych słów. Może nawet miał nadzieję, że okażą się tylko niewielkim kłamstwem.

-To nasz nowy nadworny krawiec.

 ⚜ NASTĘPNY ROZDZIAŁ ⚜ 
 ------------------------------------------------------- 

Cóż, chyba powinnam przeprosić za te dwa miesiące. Ci, którzy sobie poczytywali Szybkoszepty, wiedzą, co się działo i dlaczego nie mogłam się zebrać do pisania. Myślałam, że będzie tak, jak zwykle: że nie trzeba będzie się uczyć, że będzie chwila odpoczynku - ha! I oczywiście był odpoczynek, ale przez przemyślenia na tle metafizycznym czułam się, krótko mówiąc, beznadziejnie. Za dużo wolnego, za dużo nudy, zbyt dużo kotłujących się w głowie myśli. Miałam nawet ochotę o tym wszystkim napisać, podzielić się z wami i zapełnić czymś tę między-publikacyjną dziurę. Ale... w końcu mi przeszło.

Z nowymi siłami do tworzenia, z nowymi pomysłami. Jestem. Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Co do treści - sami się prosiliście (albo raczej prosiłyście, bo chyba żaden z panów nie pokusił się o komentarz dotyczący natury króla). Macie swój prezent walentynkowy. Wszystkiego puchatego.

No i właśnie, pomysły. Jeśli ktoś coś, to śmiało. Tym razem nie rzucam pytań. Jeśli macie jakieś jakieś szalone plany, to zapraszam do podzielenia się nimi. A jeśli nie... zresztą, na pewno macie.

 Pozmieniało się odrobinę ostatnio i to tło w końcu mnie uszczęśliwia. Ponadto wydaje mi się, że nie przeszkadza w czytaniu, więc wszystko dobrze.
Miałam w przygotowaniu mapę. I mapa już jest, oczywiście nie skończona - bo i historia przecież dopiero się toczy. Ale niestety nie mam jak jej zeskanować i dlatego pojawi się przy okazji następnego rozdziału - albo może trochę wcześniej.

Podejrzewam, że ten post będzie jeszcze edytowany. Ktoś coś szeptał o jakimś konkursie, ale nie bardzo wiem, o co chodzi; może wskoczy mapa, może o czymś zapomniałam.

Ja jutro wyjeżdżam, wam życzę miłego odpoczynku - tym, którzy mogą sobie pozwolić, a tym, którzy nie, żeby im się chciało robić... cokolwiek. Po ostatnich wpisach u was i u siebie widzę, że prawie wszyscy jesteśmy podobnymi leniami.

Pomysły: ObieraczKartofli, Writerka, Lynthia Yeavaud
Jeśli kogoś pominęłam, to oczywiście proszę napisać. Zawsze muszę przejrzeć wszystkie komentarze od samego początku, żeby znaleźć pomysły i zdaję sobie sprawę, że mogłam o kimś zapomnieć.

A, no i taka drobna sprawa, moi kochani. Pisze się "ubiegłodniowy" czy "ubiegło dniowy"? Cały dzień przesiedziałam rozważając to i dalej nie wiem. Ktoś chętny do pomocy?


EDIT (14,02): Słuchajcie, kochani. Dowiedziałam się w końcu. Segregator organizuje konkurs na najlepszego bloga swojego katalogu. Jeden z was (a może jedna? niemniej, bardzo dziękuję!) nominował mnie do niego. Ale, jak zauważyłam, żeby przejść do kolejnego etapu, potrzebuję waszych głosów. Nie zmuszam oczywiście, ale jeśli uważacie, że blog na to zasługuje, kliknijcie proszę w button poniżej i pod nominacją Piachu dopiszcie zwykłe "popieram" czy "jestem za" - cokolwiek. Będę bardzo wdzięczna za każdy głos. Głosowanie w pierwszym etapie kończy się pojutrze. Co do drugiego, zobaczymy :). Jeśli się uda - z pewnością napiszę jeszcze pod tym postem.

 

EDIT 2 (17,02): Moi drodzy, pierwszy etap konkursu niedawno się zakończył. Bardzo dziękuję za oddane głosy :). W tej chwili trwa etap drugi - który (na szczęście!) nie wymaga żadnego pisania, komentowania, bycia zalogowanym - jest to zwykła sonda. Więc jeśli podobało wam się to, co pojawiło się do tej pory na blogu, proszę o oddanie głosu. To nic nie kosztuje, a dla mnie znaczy bardzo wiele. Przekierowałam button powyżej na główną stronę Posegregowanych, gdzie w bocznym menu znajdziecie ankietę. Dwa kliknięcia. Będę wam mocno zobowiązana. Może nawet rozdział będzie wcześniej :D.