Rozdzial III

-I co? Zgłosił się ktoś? – spytał Jersen, kiedy tylko skończył farbować kolejną setkę fasolek i pompować wielkie balony w kształcie szubienicy na mającą niedługo nastąpić uroczystość. Zostały mu jeszcze te, które miały być przymocowane do owych szubienic: różowe, o ludzkim kształcie, z namalowanym uśmiechem. Wszyscy wiedzieli, że król Aderan III ma specyficzne poczucie humoru. Wszyscy oprócz niego samego.

-Jakiś żebrak. Coś tam umiał, ale „coś tam” to stanowczo za mało.

-Obawiam się, że nie znajdziesz nikogo do jutra. Jak tak dalej pójdzie, sam będziesz musiał to uszyć –krótka broda Jersena zafalowała w takt jego śmiechu. Jego przyjacielowi nastrój chyba się nie udzielił, bo dalej siedział z głową podpartą na dłoni, patrząc się na wprost.

-Śmieszne. I jeszcze żebym miał w perspektywie zwykłą śmierć za niewypełnienie zadania. Zwykłą śmierć! – zaszlochał żałośnie. Jersen poklepał go po plecach.

-Przestań, coś na pewno wymyś… - słowa przerwał ogromny wybuch w sąsiednim pomieszczeniu. Ktoś ze środka wrzasnął przeraźliwie. Kneraz zerwał się z krzesła i podbiegł, żeby zobaczyć, co się stało. Kiedy otworzył drzwi, jego oczom ukazał się pokój pełen wirującego w powietrzu czerwonego i zielonego pyłu, emanującego pięknym światłem.

-Co tu się stało?... – Kneraz spytał sam siebie. Pół sekundy później do pomieszczenia wpadł Jersen.

-Idioci! Na chwilę was samych zostawić! – wrzasnął wściekle. – Tygodniowa praca poszła z dymem! Wiecie, co jest pojutrze? – spytał swoich uczniów i pracowników, którzy stali tam we czwórkę wwiercając  w posadzkę pełne żalu spojrzenie. – Tak, właśnie tak! Pojutrze jest uroczystość umniejszenia! I do jutra macie oddzielić zielony pył od czerwonego! Do roboty. Już! – Po czym wyszedł, trzaskając drzwiami. 

Kneraz spoglądał na nich ze współczuciem. Żaden z uczniów nie miał nadprzyrodzonych zdolności, więc musieli ręcznie oddzielać czerwone ziarenka pyłu od zielonych. Pokój zasypany był tą mieszanką po kostki. 

-Nie martwcie się – szepnął. – Nie tylko wy macie kłopoty…

***

Kiedy Isteryd uporał się w końcu z wyjściem ze składziku, zastał Torisova z założonymi na piersi rękoma, wpatrującego się nieprzychylnym wzrokiem w Maenne. Chłopak jakby nic sobie z tego nie robiąc, po raz czwarty tego wieczoru układał jakąś dziwną konstrukcję z herbatników na środku jedynego w pomieszczeniu stolika. Isteryd aż przełknął ślinę na myśl o tych wspaniałych ciasteczkach. Nie było na świecie rzeczy, która mogła mu zaoferować więcej niż te pyszne, kruche...

-Zabieraj to – warknął Torisov, podnosząc gdzieś z kąta zwój grubego papieru. Isteryd  nie wiedział, dlaczego Torisov był taki zły. Bywał rzadko. 

-Słuchaj, Tori, daj chłopakowi ułożyć do końca. – Lotrikos siedział znudzony naprzeciwko najmłodszego członka drużyny. 

-Nie mów tak do mnie.

-Później zjemy ciastka – kontynuował, jakby nie usłyszał cichej uwagi - i będziesz mógł powiedzieć, co ci po głowie chodzi.

-Dałem mu już trzy razy ułożyć ten cholerny domek. Wystarczy.

-To pałac królewski! – oburzył się Maenne. Torisov zmęczony tym, że do nikogo nic tu nie dochodziło, przysunął sobie krzesło do okna i usiadł z dala od reszty. 

–Może chcesz, żeby ci jeszcze czekoladę kupić, co, Maenne? Skleisz sobie tą chatkę to może w końcu raz się nie rozwali i będziemy mieli spokój chociaż na jedną noc.

-A mógłbyś mi kupić? To naprawdę świetny pomysł. – Torisov był tak zaskoczony poważnym tonem chłopaka, że nic już nie powiedział. Spuścił głowę i przymknął oczy. Przeszło mu przez myśl, że gdyby nie był facetem, z chęcią by się rozpłakał.

Ale na szczęście był. I była to jedyna pozytywna myśl wśród wszystkich, jakie krążyły dziś po jego głowie.

***

Cień niewysokiego mężczyzny przemknął po kilku kolejnych cegłach nowej kamienicy. Najpierw w bok, później w górę, zwinnie niczym nocne zwierzę. Miękko stanął na parapecie i otworzył uchylone okno. Wewnątrz było zupełnie ciemno.

Trafił do sypialni, gdzie dwa spokojne oddechy odmierzały czas do wschodu słońca. Rozejrzał się wokół. Na pierwszy rzut oka widać było, że dom nie należy do biednych ludzi. Wszechobecne były wazony z pięknymi, pełnymi kwiatami we wszystkich znanych Parranowi kolorach. Takie rośliny nie rosły na pustyni, były sprowadzane z dalekiej północy. Była to o tyle ważna informacja, że na transport trzeba było wyłożyć ogromne sumy pieniędzy. 

Czas poszukać czegoś, co zapewni byt na najbliższe dni.

***

-Skończyłem! – wrzasnął radośnie Maenne godzinę później, kiedy tylko dołożył ostatni herbatnik na szczyt pokaźnego budynku.

-Serio? – Spytał Lotrikos.

-No tak, oczywiście. W końcu mi się udało. – Chłopak był ze swojego osiągnięcia ogromnie dumny.

-Czyli możemy już porozmawiać o czymś poważnym? – Pytanie Torisova emanowało stygnącą nadzieją. Wstał z krzesła i chwycił zwój papieru.

-Tak, tak. Tylko teraz trzeba przestawić to w inne miejsce. Ciastko po ciastku. Sam mówiłeś, że potrzebny ci stół. – Torisov z impetem usiadł z powrotem. To się nie dzieje…

-Czy ty czasem nie przesadzasz, Maenne? – Lotrikos spojrzał na niego karcącym, niemalże ojcowskim wzrokiem.

-Przestańcie, to da się zrobić szybko, jak tylko mi… - nie prowadzącą do niczego rozmowę przerwało przeciągłe i głośne chrapnięcie Isteryda. Obejrzeli się w tamtą stronę: zmęczony leżał sobie na za małej wersalce w rogu pokoju. Zaraz obok odpoczywał jego wielki brzuch.

Podświadomie zaniepokojony ciszą, która nagle zaległa w pomieszczeniu, Isteryd otworzył i przetarł dłonią zaspane oczy. Wstał i podszedł do stolika.

-I co? Robimy coś fajnego? – zapytał i, niewiele myśląc, chwycił jeden ze spodnich herbatniczków. Dźwięki sypiącej się budowli zawtórowały krzykowi przerażonego Maenne.

Kiedy ten tylko już pochlipywał cichutko, a chrupanie Isteryda przeszyło posterunek, Torisov uśmiechnął się do siebie i pomyślał „no, w końcu”. Nie powiedział tego jednak, ponieważ zdawał sobie sprawę,  że po tym komentarzu Maenne obrazi się na niego, a później doniesie Branterowi i 

swojej mamie.

Matka Maenne była bowiem postrachem całych Kręgów - zachodniej dzielnicy Drithenii…

***

Pomieszczenie, w którym tak wiele rzeczy mogło łatwo upaść na ziemię, nie było miejscem dobrym dla złodzieja. Nie miało znaczenia, że były to kwiaty. Gdyby jeden z małżonków śpiących obok miał płytki sen, nawet najcichszy dźwięk niepasujący do otoczenia mógłby go obudzić. Dlatego Parran przeszedł przez pomieszczenie na palcach i wyszedł do wąskiego korytarza.

Wszedł do kolejnego pokoju. Biurko z wygodnym fotelem stało w samym centrum, światło księżyca prześwitywało przez jasne, półprzezroczyste zasłony. Gdzieś dalej stało parę szafek, a na jednej z nich mała, złota szkatułka. Delikatne palce złodzieja poradziły sobie z nią nadzwyczaj szybko, zatrzymane wytrychem zapadki przeskoczyły cicho. W środku leżał kawałek materiału, stary list i parę płatków róż.

Nie zniechęcając się, Parran szukał dalej, zaglądając do tych szuflad, które nie skrzypiały i starając się stąpać ostrożniej niż po cienkim lodzie.

Lód? Jakże dawno go nie widział. Virithad, zimna kraina leżąca na południowy wschód od Trenssy, była jedynym miejscem, w którym Parran widział białe i niebieskie krajobrazy, szarawe niebo po zmroku i lśniące szkliście budynki co dzień o poranku.

Tak samo zalśniło coś w najniższej szufladzie biurka. Wyjął rzecz ostrożnie i uniósł na wysokość oczu. Długi, ciężki łańcuch uwieńczony ciemnym, błyszczącym kamieniem z wygrawerowaną w środku literą „T”. Nie było tego widać, ale Parran wiedział, że łańcuch jest w kolorze różowego złota, wydobywanego na terenach północnej Ynseraty –  zawsze wtedy, gdy owe ziemie należały do Trenssy.  A należały nieczęsto. Dlatego właśnie ten rodzaj ozdoby widywał dość rzadko, ale znał ją doskonale.

Mężczyzna, do którego łańcuch należał, musiał być jednym z doradców samego króla. Litera oznaczała bezwzględne posłuszeństwo wobec ojczyzny, jak zwykli nazywać to królowie. Takie ozdoby produkowane były na zamówienie i były niesamowicie drogie.

Parran zamknął szufladę i odwrócił się delikatnie, chcąc włożyć łup do sakwy przy pasie, kiedy nagle gdzieś na wysokości jego oczu dwie lśniące kuleczki odbiły księżycowy blask.

Dziewczynka. Lat może sześć, może nie. W jasnej nocnej koszulce z dziwnie zaplecionymi włosami. Jej wielkie, ciemne oczy wpatrywały się w mężczyznę z nieukrywanym zainteresowaniem, zupełnie bez strachu.

Kim był? Bezczelnie próbowała odgadnąć kolor jego tęczówek i to dlaczego ubrany jest w czerń, czemu jego włosy skrywa szeroki kaptur.

-Kim pan jest? – spytała cichutko, zapatrzona w jego twarz. Uśmiechnął się do niej. Kiedy wstawał, ona podniosła główkę, próbując zmieścić całą jego sylwetkę w polu widzenia. Czekała, aż jej odpowie. On jednak spojrzał ponad nią, w stronę drzwi, którymi wcześniej wszedł do pokoju. 

Zaciekawiona siłą jego spojrzenia, odwróciła się w tamtą stronę. Potem niewyostrzone receptory odczuły miękki dotyk gdzieś z tyłu szyi.

A później księżyc zniknął.

***

Po tym jak Torisov rozłożył zerwany z tablicy ogłoszeń plakat na stole, a koledzy przeczytali parę pierwszych zdań, dwóch z nich wybuchło śmiechem.

-To to było takie ważne? – śmiał się Isteryd. Konkurs krawiecki, dobre sobie! Lotrikos Wyrte zaśmiał się pod nosem. Nauczony doświadczeniem z trzema żonami i ciągłym odczytywaniem ich zmiennych nastrojów na podstawie drobnych sygnałów, zaczął czytać ogłoszenie od dołu – od małego druczku.

-Przeczytajcie  do końca. Możemy nieźle zarobić.

Pięć kawałków za złapanego neestha? Można byłoby kupić sobie jakąś ładną broń, dumał Wyrte, kiedy reszta czytała.

-I uważasz, że to jest dobry pomysł? – rzucił pytanie w stronę Torisova. – Nawet nie wiemy, od czego powinniśmy zacząć.

-Przestań, Lotrikos – poklepał go po ramieniu Isteryd. - Takie pieniążki nie co dzień wpadają w ręce za taką robotę. Przecież możemy spróbować.

-Mają rację, możemy wybrać się jutro w czasie popołudniowej warty. I tak o tej porze nic się nigdy nie dzieje – dorzucił Maenne. Lotrikos popatrzył na ich entuzjazm i zwrócił się do Torisova:

-Dobra, jutro po południu. Tylko właściwie się przygotujcie. Bierzemy ze sobą sprzęt, tak żeby nic nas nie zaskoczyło. Przemyślcie to dziś w nocy. Może jest coś, od czego powinniśmy zacząć, albo co powinniśmy zrobić wcześniej.

Torisov uśmiechnął się w myślach. Może w końcu nie trzeba będzie chodzić do tej beznadziejnej roboty. Jeśli złapią jednego demona, będzie mógł zrobić sobie dłuższy urlop. A jeśli dwa lub trzy? 

Może nawet mógłby gdzieś wyjechać. Problem w tym, że zanim zaczął marzyć, powinien był zastanowić się, jak właściwie ma zamiar złapać coś, czego żaden z mieszkańców nigdy nie widział na oczy. A jeśli już komuś się to zdarzało, nie mógł zdać nikomu relacji ze spotkania z neesthem.

Bo najzwyczajniej w świecie nigdy z takiego spotkania nikt jeszcze nie wrócił.

***

Illythea wpatrywała się w niebo, szukając świecących w oddali punktów: przebłysków nadziei w smutnej rzeczywistości. Noc była nadzwyczaj ciepła, a piach dalej gorący. Resztki rzecznej wody odbijały świecący jasno księżyc.

A później on także zaszedł chmurami i nie było już widać gwiazd. I nie było widać rzeki, piachu, ani błądzących po drogach wspomnień. Nagle zrobiło się ciemno, przeraźliwie ciemno i wiatr zawiał mocniej. Illa podświadomie wtuliła się głębiej w piach, a pojedyncze ziarenka uderzyły gradem w jej policzki, pył wpadł do oczu. Zamrugała, ale okropnie bolały. Chciała wstać i podejść do wody. Uniosła się na łokciu i rozejrzała zamglonym wzrokiem. Nic. Wstała i przygarbiona zeszła niżej, w stronę niemalże wyschniętej Drev.

Uklękła przy ciemnej wodzie i przemyła oczy. Zaszczypały, a wiatr szepnął przeciągle.

-Chooodź tuuu…

Odwróciła się szybko w prawo i w lewo, mrugając, by dobrze widzieć wśród piachu. Ten zawirował wokół, a Illa przewróciła się. Kiedy usłyszała kolejne słowa, jej ciało sparaliżował strach.

-Zossstaw… Gdzie on jessst?...

Wichry szeleściły, drewno zaskrzypiało w oddali, Illythea bała się poruszyć choćby palcem. Uniosła delikatnie głowę i nasłuchiwała. I wtedy, trzy lub cztery metry dalej, zobaczyła dwa ciemniejsze cienie na tle nocnego nieba zasypanego piachem. Rozmawiały jak ludzie, ale ich głosy były niskie i hipnotyzujące, przesłonięte szumem wichury. Nocnej settary.

-Czujeszzz to? Ktoś tu jesst… - zasyczał drugi głos.

-Nie idź tam – to usłyszała już wyraźnie. – Musimy szybko przygotować się na jutro. Wiatr nie może wiać do samego rana. Co jeśli ktoś nas zauważy?

-Ktośśś tu…

-Ale śpi, chodźmy stąd. Szybko.

Oczy Illythei łzawiły mocno, ale ona już tego nie czuła. Nigdy jeszcze nie bała się tak bardzo, jak przez tę krótką chwilę. Kto to był? Jutrzejsza wichura? Nic nie układało się w całość. Drżąc, Illa położyła głowę na czerwonym piachu i przymknęła oczy. Łzy ciekły po policzkach bardziej ze strachu, niż z bólu zasypanych wcześniej piachem oczu. Serce uspokoiło się po dłuższej chwili i wichura przeniosła się gdzieś dalej.

Oddech rudowłosej dziewczyny zrównał się z delikatnymi podmuchami. Znów było ciepło i znów księżyc pokazał jej rzekę. Ale ona już nie patrzyła. Marzyła tylko o tym, by móc już zasnąć.

Jej marzenia miały to do siebie, że rzadko się spełniały. I to także nie było wyjątkiem.

  
 ⚜ NASTĘPNY ROZDZIAŁ ⚜
------------------------------------------------------- 

Uff... W końcu. Chyba należy się wyjaśnienie, dlaczego publikacja notki zajęła tyle czasu. Przeprowadzka, brak komputera - od tygodnia jedynie brak internetu, złe samopoczucie z okazji jesieni i mojego ulubionego święta. Standardowo. Ale i tak przepraszam.

Przewiduję, że w tym miesiącu czeka mnie kolejna przeprowadzka, bo o moim aktualnym miejscu pobytu po prostu można byłoby książkę napisać (właściwie czemu nie...). Dlatego odrazu uprzedzam, że różnie to może być. Z drugiej strony wracam do pisania z nowym zaangażowaniem, więc liczę, że uda mi się stworzyć coś więcej. Ten rozdział - wydaje mi się - był odrobinkę dłuższy niż poprzednie. Jak dla mnie trochę przydługi (ale to dlatego, że ja leniwa jestem, a wy pewnie nie i dla was to dobrze, jak autor się męczy... ech, złe istoty.!).

Jeśli w tekście znajdziecie jakieś błędy, proszę, powiedzcie o nich.

A jeśli jest ktoś, kto może czyta ciągiem, bo dopiero tu trafił - niech szepnie, jeśli są jakieś straszne powtórzenia lub zgrzyty względem poprzednich rozdziałów.

Udało mi się co nieco nadrobić także w czytaniu waszej twórczości. Jeśli o kimś zapomniałam (o Writerce i Drago pamiętam oczywiście, tylko ciągle mi czasu brakuje), to proszę się przypomnieć. Z chęcią poczytam, a pamięć mam taką sobie, więc jak obiecywałam, to się odezwijcie.

A teraz ciekawsza część mojego ględzenia. Jak zwykle mam parę tematów do omówienia. Pierwszy z brzegu - podczas włamania śmignęła wam pewnie gdzieś przed oczami nazwa "Virithad", czyli mroźna kraina, o której więcej później. Może macie marzenie, żeby z tamtych terenów, albo z północy (muszę zdradzić, że to klimatycznie zielono i deszczowo, czyli tak jak u nas na wiosnę) przybył jakiś tajemniczy jegomość? W jakiej sprawie? A może wiece już, jak będzie wyglądać, albo jaki miała będzie charakter ciotka Aderana, która ma przyjechać niebawem? Kwestia głupkowatych pomysłów króla oczywiście nadal aktualna, także proszę śmiało do puli dokładać. 

I jeszcze coś: mam w moich notatkach wielkimi literami nabazgrane "spytaj, jaki genialny prezent można dać królowi". Szczerze powiem, nie pamiętam, kto miał go dać, ani też po co, ale może być, że to ważne, dlatego jak macie jakiś pomysł na to: co, kto i po co, to śmiało.

To chyba tyle. Jak coś by mi do głowy wpadło, będę odzywać się pod notką. Niezorientowanych jeszcze zapraszam do śledzenia szybkoszeptów: tam, na górze. Jak ktoś lubi telenowele, to warto, bo czasem o swoim życiu i rozterkach piszę. Jak jestem na miejscu to często, a jak dalej, to co dwa tygodnie.

Dziękuję wam bardzo, że jesteście i pozdrawiam cieplutko. W rękawiczkach.

Pomysły: Gall Anonim