Zimny przerywnik II

W Virithadzie zawsze brakowało porządnych środków transportu. Od kiedy  Irrathinar sięgał pamięcią, nawet zwykłe zwierzęta zdolne do przewożenia ludzi na swych grzbietach zdarzało się widywać poza Gotstranhaimem niezwykle rzadko. Nikt nie znał przyczyny tej sytuacji, ale sprawiała ona, że ludzie z południa przyzwyczajeni byli do pieszych wędrówek.

Irrathinar wraz z dwójką towarzyszy spędził w podróży cztery długie dni, podczas których śnieg i mróz nie chciały odstąpić ich na krok. Brodzili w świeżym białym puchu sięgającym kostek, po wydeptanych wcześniej drogach, a kiedy choć na moment schodzili z głównego traktu, wpadali w zależałe zaspy po kolana.

Ponieważ stara południowa zasada dotycząca dalekich wypraw mówiła, że to dowodzący powinien odezwać się na nich pierwszy, cisza trwała nadzwyczaj długo. Irrathinar musiał przemyśleć sporo spraw, a milczenie pomagało w rozważaniach na egzystencjalne tematy. 

Zapadał znów zmrok, gdy z daleka zaczęli dostrzegać falujące światła pochodni miasta po południowej stronie łańcucha. To tutaj zaczynała się przesławna przełęcz Frent-Zighat – jedyne bezpieczne przejście przez zdradzieckie góry. Pewniejszym swego życia można było być tylko omijając pasmo od południa – i nadkładając przy tym kilkanaście dni drogi.

 Przeszywające zimno wzmagał ciągnący od wschodu wiatr, a oni – o ile jako mieszkańcy tej części świata byli do mrozu przyzwyczajeni, o tyle ten znosili wręcz fatalnie. Suchy, świdrujący, przenikający każdą komórkę ciała. Nie wolno było się zatrzymać – jedyną ochroną przed rychłą śmiercią było kontynuowanie mozolnej wędrówki.

Ciepłe światło ogrzewało wzrok, gdy wędrowali w stronę miasteczka. Z tej strony nie było strzeżone w żaden sposób – dopiero górzysta granica mogła stanowić przeszkodę na drodze ku Trenssie.

Frent był spokojnym miejscem. Niewiele się tu działo, jeśli nie liczyć ciągłych zatrzymań i przesłuchań w sprawie nasilającego się przemytu nilthei, której zwyczaj ciągłego zażywania pustynni kupcy starali się zaszczepić w południowych sercach.  

Idąc wąskimi ulicami, nie spotkali żywej duszy, ponieważ pod wieczór mało kto miał ochotę wychodzić na dwór – było po prostu zbyt zimno. Nie rozważając nawet innych opcji, zatrzymali się w gospodzie „Nad przepaścią”, w której Irrathinar spędził wiele lat swojej młodości, gdy jeszcze pracował w górach jako jeden z królewskich wojowników.

„Nad przepaścią”, jak sugerowała nazwa, faktycznie leżała nad przepaścią – nad pierwszym od południowej strony uskokiem skalnym, którego gładki kamień odbijał księżycowe światło każdej bezchmurnej nocy. Niegdyś można było w cieplejsze dni zasiąść przy stolikach znajdujących się na szerokim tarasie i podziwiać oblodzone głazy – do czasu, kiedy jeden z gości, zafascynowany rozpościerającym się przed nim widokiem, nie zauważył zbyt niskiej balustrady – i runął wraz z nią po skalistej ślizgawce. Karczmarz, jak Irrathinar miał się okazję tej nocy przekonać, wciąż opowiadał przyjezdnym, że gdy wychylą się wystarczająco przez jedno z małych okienek, z pewnością dojrzą w otchłani na wpół rozłożone ciało nieszczęśliwca. Ot, miejscowa atrakcja turystyczna.

– Już parę lat temu słyszałem o tych burzach w Trenssie – przytaknął Oltrech, jeden z dwójki towarzyszy w drodze ku północy, pociągając solidny łyk piwa, gdy usiedli przy jedynym wolnym stole. Wbrew wędrującemu przekonaniu, że we Frencie mieszka niezwykle mała liczba osób, tamtejsze wnętrza tętniły życiem noc w noc. Wesoły ogień buchał w kominku, a opłacony przez karczmarza grajek próbował nadążyć niewyraźnym acz przepełnionym radością śpiewem za dźwiękami, które wydobywał ze swej lutni.

– Ja teeeż! – prawie krzyknęła Aalora, dwudziestotrzyletnia brunetka, którą król nakazał Irrathinarowi zabrać ze sobą jako straż przyboczną. – Ponoć w południe cała ziemia się unosi, robi się duszno i gorąco. Och! Jak tam musi być pięknie! Byliście tam kiedyś? – Dwóch mężczyzn spojrzało na siebie porozumiewawczo. Dopóki Irrathinar, dnia drugiego od wyruszenia, nie odezwał się słowem, dopóty dziewczyna wciąż wzdychała i pomrukiwała ze złością, przeklinając w myślach prawo, które zakazywało odzywania się na wyprawie zanim zrobi to kapitan, a które bezwzględnie należało uszanować. Kiedy jednak dowódca zdecydował się na ten krok, nie spodziewał się, że przez kolejne dni zalewać ich będą kolejno fale gadaniny, niepotrzebnej ekscytacji i wybuchów radości. Nie znał drugiej osoby, która by mówiła tak wiele, tak głośno i tak entuzjastycznie, i miała przed oczami tak złudnie wesoły obraz świata. A przy okazji była wojowniczką.

– Dawno. Kurz, brud i gorąc. Nic przyjemnego – odparł Irrathinar, który od wielu lat nie wychylał się poza stolicę Virithadu, a trensseńską granicę przekroczył tylko raz w życiu, by naszkicować na mapach północną część łańcucha górskiego, na którego terenach właśnie się znajdowali. Irrathinar generalnie był świata ciekawy i lubił zwiedzać – czy to miasta, czy to przetykane rzadką roślinnością połacie pustego terenu – ale, co sam słabo pamiętał, podczas pobytu na pustyni coś musiało mu się nie spodobać na tyle mocno, że nie zamierzał nigdy tam wracać. A przynajmniej nie z własnej woli.

– Tak się cieszę! – kontynuowała Aalora, unikając wzroku towarzyszy, a swoim błądząc po ścianach pomieszczenia wypełnionych głowami upolowanego w górach zwierza. – Nigdy jeszcze nie przekroczyłam granicy, żadnej. Ciągle tylko śnieg, śnieg, śnieg. Zawsze marzyłam, żeby ubrać się w jakieś lekkie ciuszki i zatańczyć w słońcu, taaak…

Irrathinar wolał sobie nie wyobrażać tak roztrzepanej osoby podczas walki, którą zresztą miała się zająć w wypadku, gdyby ktoś chciał przeszkodzić im w interesach. Nie krył się z opinią, że przy owym przebieraniu się i tańczeniu jej zgrabne ciało i porywczy charakter sprawdziłyby się o niebo lepiej. Kartograf zaczął się nawet zastanawiać, czy władca nie wysłał ich w innej sprawie niż ta, o której mu powiedział. Może czekało ich jakieś oficjalne spotkanie, o którym wiedziała tylko ona, a które nie miało nic wspólnego z wojowniczymi zapędami króla Dotryga. 

Tak czy inaczej, miał nadzieję, że nigdy nie będzie mu dane dowiedzieć się, jak Aalora radzi sobie na polu walki. Od dawna nic go nie cieszyło tak bardzo, jak z to, że – chociaż przeszło mu wcześniej przez myśl, by tego nie robić – koniec końców zdecydował się zabrać ze sobą broń. 

Dzięki, o Nieufności!

⚜ NASTĘPNY ROZDZIAŁ ⚜

-------------------------------------------------------

Jak obiecałam, jest. Krótkie to to i niezbyt pojemne, jeśli o treść chodzi. Nawet głupio byłoby rozdziałem nazywać. Jeśli ktoś coś, to oczywiście na pomysły czekam, chociaż akcji nie pchnęłam do przodu od poprzedniego przerywnika, więc niewiele z tamtych udało mi się wykorzystać - wszystkie jeszcze czekają.

Mam takie nieskrywane marzenie, żeby pisać częściej - tak, jak to miało miejsce w poprzednie wakacje, ale jakoś motywacji mi brakuje. Czytelnicy przychodzą i odchodzą - a to, że odchodzą dzieje się wyłącznie z mojej winy, i wiem o tym doskonale. Z chęcią napisałabym coś nowego, ale Piach jest wciąż na pierwszym miejscu mojej listy. Może jakaś jednopartówka, może coś krótkiego. Marzę o napływie weny, ech.

Następny rozdział, mogę to obiecać, będzie sensowniejszy. Ciężko będzie zejść poniżej dzisiejszego poziomu.

Dzięki, że jesteście.

Buziaki.

PS. Nadrabiam czytanie. Jak o kimś zapomniałam, to się proszę przypomnieć.

PS2. W najbliższym czasie pojawi się ankieta odnośnie do nazwy dla całego piaszczystego świata (wreszcie będzie miał jakąś nazwę, jej!). Mam kilka propozycji i chciałabym, żebyśmy o tym zadecydowali razem, jak na nas przystało ^^. Bądźcie czujni!

Fejsbuki nie gryzo.