Rozdzial XI

Tak jak trudno było jasno stwierdzić, co wyobrażał strój uszyty jeszcze tego dnia dla samego króla, tak szybko dało się wywnioskować, dlaczego władca nie pojawiał się na uroczystości. Być może on sam mógłby odmówić ubrania szaty przypominającej do złudzenia wielkiego, dorodnego kurczaka, ale jego teraźniejszy przypadkowy zastępca nie miał w tej kwestii wiele do powiedzenia. Nie bez narzekania wcisnął się więc w odrobinę zbyt wąski w ramionach kostium i powoli przygotowywał umysł do wygłoszenia naprędce rozpisanej mu przez Alledre mowy początkowej. Godzina oczekiwań minęła w zastraszającym tempie na pudrowaniu skóry, by ta przybrała nieco jaśniejszy odcień, a także zabiegach mających na celu zmianę koloru włosów – z ciemnego na blond. 

Fałszywy monarcha nie miał jednak czasu na chociażby przelotne spojrzenie w lustro na powstały efekt. Na podwyższenie na dziedzińcu wkroczył więc nie dość że zupełnie nieprzygotowany psychicznie, to jeszcze kompletnie nieświadomy swego wyglądu. Ani się obejrzał, a mijało już południe i nadchodził czas, by rozpocząć Uroczystość Umniejszenia kwiecistą mową.

Nowy król rozejrzał się wolno. Ludzie, wszędzie ludzie. Gdzie sięgnął wzrokiem, stali mieszkańcy miasta – i zapewne nie tylko oni, ponieważ na to święto przybywali licznie także goście z okolicznych osad i drobnych zabudowań. 

Żar lał się z nieba, a on czuł jak gdyby gorejące słońce próbowało właśnie tulić go do siebie. Upał był nie do zniesienia. Siedział przed paroma tysiącami poddanych, przed okropnie głośną, kolorową i wciąż poruszającą się bryłą kształtów – w dodatku bryłą myślącą i głodną słów swego władcy.

Gdy przełykał ślinę, było już zupełnie cicho. Głos uwiązł w gardle, a cała godzina powtarzania paru zdań, które miał powiedzieć teraz do publiki, znikła nagle z pamięci. Jak miał zacząć? Co mówić?

Wszyscy patrzą!

– Ruszaj ustami! – doszedł go cichutki szept… skądś. Siedział oniemiały, zastanawiając się, czy to tylko jego wyobraźnia, czy może zdenerwowanie aż tak daje się we znaki.

Mówić, nie mówić, mówić, nie mówić…

Co mówić?!

– Ruszaj ustami – kolejny niewyraźny szept. Sam już nie wiedział. Tylko mu się wydawało, czy ktoś naprawdę do niego mówił? Nie, niemożliwe.

– No poruszaj tymi cholernymi ustami! – tym samym głosem niemalże krzyknięto na niego z wyrzutem. – To ja, Kneraz. Tu, na dole. – A jednak jako przypadkowy zastępca miał odrobinę szczęścia. Westchnął cicho, niepewnie. Było południe, a on w owej chwili czuł pustynną spiekotę nadzwyczaj wyraźnie. – Czas najwyższy, żebyś zaczął współpracować. No, dalej!

Uśmiechnął się sam do siebie i poruszył ustami raz i drugi, a głos wcześniej poznanego sługi króla mówił za niego głośno i dostojnie. On zaś miał chwilę czasu, by rozejrzeć się po dziedzińcu. Gdy tak patrzył, mrużąc oczy i spoglądając od jednego do drugiego końca tłumu, jego wzrok napotkał niespodziewany widok.

Miał jedynie nadzieję, że to, co zobaczył, wyłącznie mu się wydawało.

***

Parran wszędzie poznałby te rysy. Prawy policzek co prawda dawno się zagoił i pozostał zniekształcony jedynie w niewielkim stopniu, ale przerwa pośrodku brwi wciąż nie chciała dać o sobie zapomnieć. Przez dłuższą chwilę nie mógł uwierzyć własnym oczom, ale gdy jego wzrok spotkał się ze wzrokiem owego człowieka, na którego obliczu malowało się równie wielkie zdziwienie, wiedział już, że to nie nadmiar mocnych trunków wywołał halucynacje, a jedynie jeden z jego dawnych mistrzów, Czarny Fersé, którego nie imały się strzały, siedział właśnie przed publicznością równą połowie miasta i udawał króla. Króla Aderana, dodajmy.

Nie mógł zrozumieć, co nim kierowało, ale widząc błagalne spojrzenie, poczuł się w obowiązku pomocy staremu znajomemu. Nawet jeśli ten po wielu latach znajomości okazał się zwykłym sukinsynem.

***

Ludzie tego nie widzieli. Byli tak zajęci komentowaniem nowego stroju Aderana, że nie zauważyli nawet, kim naprawdę był siedzący przed nimi wielki kurczak. Illythea parsknęła śmiechem na tę myśl, ale szybko się opanowała. Popijając niechcącą wystygnąć herbatę wprost z samego Corveniru, którą tego dnia za grosze można było kupić u jednego z dziesiątek handlarzy, obserwowała rozwój wydarzeń. Czy ten, który właśnie rozpoczął uroczystość i zebrał owacje tłumu, mógł nie być prawdziwym władcą?

Mówił głosem spokojnym, żywo gestykulował, a jego usta raz po razie rozświetlał uśmiech: z pozoru przyjazny, ale Illythea była przekonana, że niepełna brew marszczy się pod tym osobliwym kostiumem: na wpół z bezradności, na wpół z poczucia zażenowania. Nawet gdyby go nie znała, także czułaby to, co musiał czuć on sam.

Odstawiwszy herbatę na jedyny wolny narożnik pękającego w szwach straganu, aż proszący się o wypełnienie jakimkolwiek przedmiotem, zaklaskała kilka razy wyłącznie po to, by wyglądać pośród tłumu naturalnie, dokładnie tak, jakby miała być królowi wdzięczna za to, co właśnie powiedział, za to, co ciągle dla niej robił. Jeśli miałaby podziękować za cokolwiek, to wyłącznie za fakt, że jeszcze żyje.

Nie do końca wiedziała, dlaczego władca nie był na swoim miejscu, a zastępował go ktoś inny. A może na górze coś się pozmieniało? Szczerze teraz wierzyła, że na tym miejscu Fersé byłby jeszcze gorszy od samego Aderana. Z obecnej perspektywy samotna wyprawa na pustynię, którą zaproponowano jej tego poranka, nie wydawała się już aż tak bardzo nietrafionym pomysłem.

***

Orkiestra upstrzona nie gorzej od samego panującego grała w najlepsze. Na cześć mowy powitalnej wystrzeliły tak skrzętnie przygotowywanie pyły, skrząc się i mieniąc w południowym słońcu. Na któryś z bocznych podestów wprowadzono kilku pierwszych więźniów oskarżonych o przekręty finansowe. Święto Umniejszenia, mające na celu wyrazić pogardę dla tego rodzaju przestępstw i uchronić państwo przed bankructwem, trwało w najlepsze mimo braku najważniejszej osoby.

– Cioteczka Uynn czeka na króla w swoich pokojach. Kazała przekazać tę prośbę i gratulacje dla służby. Ponoć jeszcze nigdy nie miała przy sobie tylu pluszowych fasolek.

Kneraz zaśmiał się szczerze na te słowa. Mimo że poranek wypełniał stres, a nerwy dawały się we znaki, był naprawdę dumny z pracy swojej i swoich przyjaciół.

– Muszę to powiedzieć Jersenowi. – I nagle przypomniał sobie, kto siedzi na miejscu rządzącego i doszło do niego, że jego własna ciotka nie da się oszukać tak łatwo jak tłum ludzi o oczach codziennie drażnionych przez wirujący piach.

Należało coś wymyślić. I to szybko.

***

Pośród ludzi pokroju Parrana panowała niepisana zasada, że należało się trzymać z dala od dritheńskiego zamku. Straży może nie miał on nadzwyczaj dobrze przygotowanej na ewentualne ataki i rabunki, ale zawsze jakimś dziwnym trafem po takich wypadach trafiało się do więzienia. Na rok, dwa, trzy lata. Za to z opowieści stałych bywalców szło dowiedzieć się, że nie był to przyjemny pobyt.

Poza tym wszelkie kosztowności ponoć trzymano na najwyższych piętrach – ponoć, ponieważ żaden z przyjaciół po fachu, którzy odsiedzieli swoje w lochu, nigdy nic takiego nie znalazł, a także dlatego, że jedyny, któremu udało się niepostrzeżenie wkraść na wyższe kondygnacje został publicznie pozbawiony prawej ręki i lewej nogi. Ot, królewska wyobraźnia. Zmarł niedługo później, ponieważ gorący, suchy klimat i wszechobecny pył połączony ze zbyt wczesnym powrotem do pracy okazał się mieszanką zabójczą. Co bardziej kreatywni twierdzili, że został zamordowany przez neesthy, gdyż z powodu kalectwa nie zdążył przed burzą wrócić na czas do domu.

Tak czy inaczej, Parran, przezorny przez wzgląd na swoje dawne zajęcia – co do których wolałby, by nigdy nie miały miejsca, a przynajmniej by nikt w tej chwili o nich nie wiedział – pomimo że nigdy do zamku się nie wybierał, znał bardzo dobrze rozkład pomieszczeń na niższych piętrach. I to właśnie powinno było mu pomóc w odnalezieniu drogi do człowieka podstawionego za władcę.

Starając się nie zwracać na siebie uwagi przedostał się do niskich murów dzielących zamek od reszty miasta, na których teraz rozłożone były drewniane podesty. Na głównym siedział nowy władca, a im bardziej Parran się do niego zbliżał, tym bardziej jego mina wydawała mu się skonsternowana.

Obmurowania nie były pilnowane ani z zewnątrz, ani od środka, więc przedostanie się do korytarzy biegnących tuż pod nimi nie sprawiło najmniejszego problemu. Gdyby nie kawałki pomidorów, które spadały z góry, gdy przechodził tuż pod jedną z mniejszych scenek, mógłby uznać ten spacer za przyjemny.

Dalej czekała go kolejna ciemna część szerokiego korytarza o niskim stropie, a kiedy znowu zobaczył prześwitujące od góry światło, wiedział, że jest na miejscu. Ktoś krzątał się pod podestem, na którym siedział władca. Wedle zwyczaju za niecałe piętnaście minut – w przerwie – monarcha powinien wstać z tymczasowego tronu, po czym udać się do zamku po sakiewkę złotych monet, z których każda wręczana była jednemu z dobrze sprawujących się na uroczystości więźniów. Miał to być znak hojności państwa wobec każdej, nawet najbardziej winnej osoby, o ile ta wykazała skruchę. Zwyczajowa otoczka nie znaczyła jednakże nic – nie ma się więc co dziwić, że chętnych na monetkę było niewielu. Po skończonym święcie wszyscy z powrotem udawali się do swoich cel i przez kolejny rok – co wiedziało się z opowieści – byli traktowani na równi z całą resztą.

Choć z góry zachowanie nowego władcy wydawało się minimalnie sztuczne, Parran był zdziwiony słysząc głos niepodobny do głosu jego starego znajomego. W pierwszej chwili zwątpił, czy to rzeczywiście on, w następnej jednak, gdy wychylił się zza załomu niskiej ściany, zauważył stojącego na podwyższeniu niewysokiego mężczyznę o ciemnych, kręconych włosach, ubranego w strój osobistego doradcy króla.

Dobrze, że głos roznosił się w naturalny sposób – co sprawiała chyba jakaś nagłaśniająca konstrukcja, której Parran nie mógł dokładnie dostrzec w ciemności – gdyby tylko tłum dowiedział się, jak uroczystość wygląda od zaplecza, z pewnością rozniósłby w pył najpierw udawanego władcę, potem cały zamek, a na końcu właściwego króla Aderana. Parran był bowiem święcie przekonany, że ten siedzi sobie spokojnie w swoich apartamentach, chcąc uniknąć jakiegokolwiek kontaktu z mieszkańcami miasta. Czyżby w końcu doszło do niego, co ci o nim sądzą?

Na rozmyślaniu minęło Parranowi kolejne dziesięć minut, a kiedy usłyszał zapowiedź wyjścia króla, wszystkie mięśnie jego ciała napięły się w oczekiwaniu. I rzeczywiście – sługa zszedł z improwizowanych naprędce schodków, przekładając w pośpiechu pomięte kartki papieru. 

Parran schowany kilka kroków dalej w zimnej kamiennej wnęce wstrzymał oddech, gdy Kneraz Alledre, królewski doradca, przechodził obok niego. Odgłos kroków uświadomił mężczyźnie, że władca zastępczy, jak nazywał go w myślach, musiał udać się po podeście w przeciwną stronę, by zejść po kręconych kamiennych schodach wewnątrz jednej z wieżyczek na murach. Gdy tylko sługa odszedł na bezpieczną odległość, Parran bezszelestnie oderwał się od ściany i ruszył w kierunku zbliżających się drewnianych odgłosów powolnego stąpania.

Gdy pośród ciemności znalazł kamienne stopnie, wszedł na pierwszy z nich i czekał. Kroki zbliżały się powoli, zimno tchnęło od przejścia. Stuk, stuk, stuk.

– Uważaj, panie królu – rzekł, gdy usłyszał wyraźnie oddech schodzącego mężczyzny. Ten zatrzymał się nagle, próbując w ciemności dojrzeć twarz obcego.

– To ty, Kneraz? – spytał swym normalnym głosem, tak bardzo różnym od tego słyszanego przez tłum na górze.

– Zgaduj dalej, mistrzu – odparł tylko. Oczy rozmówcy powoli przyzwyczajały się do braku światła. Zamrugał raz i drugi, zastanawiając się, czy tylko się przesłyszał, czy może ten ton naprawdę był znajomy. Przepełniony udawaną irytacją, niecierpliwy, niecierpiący autorytetów.

– Parran? – odpowiedziało mu twierdzące westchnienie. Miał wrażenie, że ten się uśmiechnął. – Dawnośmy się nie widzieli. Skąd się tu wziąłeś? Czemu nie można cię nigdzie znaleźć? Co robisz…

– Czekaj, czekaj. Po kolei, Fersé. To nie czas ani miejsce na takie rozmowy. Lepiej ty powiedz, co wyprawiasz na zamku, w dodatku przebrany za kurczaka? – Nie mógł powstrzymać się przed kpiącym uśmiechem, ale miał nadzieję, że Czarny go nie widział.

– To długa historia.

– I pewnie przydałaby ci się jakaś pomocna dłoń? – spytał wesoło, lecz ściszając głos jeszcze bardziej. Albo mu się wydawało, albo usłyszał za sobą jakiś szmer. Czyżby to służący wracał? Nie, nie. Z pewnością zrobiłby dużo więcej hałasu. To musiało być coś innego…

– Nawet dwie.

– W takim razie chodźmy – natychmiast odwrócił się za siebie i zszedł ze schodka, co uczynił także Fersé. – Widziałeś, czy straże… – gdy postąpił krok naprzód, jego ramię obtarło się o coś ciepłego, miłego w dotyku, jakby skórę.

– Czarny Fersé – odezwał się kobiecy głos, a Parranowi wydał się on nadzwyczaj znajomy. Światło jednak nie dopływało aż tutaj. W ciemności chwyciła jego ramię. – Szukałam cię wszędzie, a jak się okazuje, zostałeś nowym władcą. Mamy sprawy do załatwienia.

– Ruda?

– Słucham? – spytała zdezorientowana, odsuwając się. To zdecydowanie nie był głos Czarnego. Ani nie jego ramię.

– Co ty tutaj robisz? – Parran nie wiedział już co myśleć. – I co właściwie się tu dzieje?

Odgłos kroków. Głośny, wyraźny.

– Królu mój, króluuu… – nawoływał ktoś z przeciwnej strony korytarza.

– W tamtą stronę – szepnął Fersé, popychając do przodu dwójkę towarzyszy. Żadne z nich nie do końca wiedziało, co właśnie się dzieje. On sam nie całkiem rozumiał, ani co tu robi, ani czemu nagle dwie osoby przychodzą mu z pomocą. Wdzięczność jednak należało zostawić na później, a teraz skupić się na szaleńczym biegu wzdłuż zamkowych murów.

– Liczcie wieżyczki – wydał polecenie Parran do biegnącego obok towarzysza i wyprzedzającej ich dziewczyny. – Ta, którą wszedłem była niestrzeżona, następna bez straży jest trzecia od tej, którą właśnie minęliśmy. Potem szybko między wille i…

– Mam niedaleko kryjówkę, poprowadzę was – wtrącił Fersé.

– Najpierw ściągnij z siebie tego kurczaka, mistrzu – zaśmiała się dziewczyna. – Nie jest ci w nim do twarzy.

 

⚜ NASTĘPNY ROZDZIAŁ ⚜

-------------------------------------------------------

Zgodnie z prośbami, zastępca króla nie okazał się Parranem, choć przyznam, że poprzedni rozdział właśnie do tego przygotowywał. Ale czego się nie robi dla czytelników!

Tylko co dalej? Od obydwu pań sprawdzających dostałam pytania zapisane pogrubioną czcionką, brzmiące "skąd Illa zna Czarnego?!" Teraz więc pytam o to was, kochani. Czekam na wasze świąteczne pomysły.

I ten, no... Może by tak ktoś Aderana już uratował? Co wy na to?

Och! Chyba zaczynam naprawdę lubić ten sposób pisania.!

Nikt jednak dawno nie wspominał o stronach językowych: czy coś się poprawiło, pogorszyło, czy coś wam przeszkadza. Dobrze byłoby wiedzieć takie rzeczy. Wczoraj miałam urodziny, jutro już wigilia, więc w ramach prezentu liczę na kilka sensownych komentarzy :D.

Chyba tyle. Zdrowych, spokojnych świąt, kochani. Lecę lepić pierogi. Do przeczytania w nowym roku!